Een fabrieksdorp in Frankrijk, 1870. Rosalie is door een hormonale disbalans geboren met overtollige lichaamsbeharing, iets dat haar vader – uit bescherming – altijd angstvallig stil heeft gehouden. Als ze zich niet zou scheren, zou ze als vrouw geen plek hebben in de wereld en geen man vinden om te trouwen. Ook de oudere cafébaas Abel, die met Rosalie trouwt om haar bruidsschat, weet niets van haar geheim. Maar als een weddenschap te ver gaat, grijpt Rosalie deze kans aan om zichzelf niet langer te verstoppen. Kunnen ze het hoofd bieden aan een dorp vol (voor)oordelen, en wat betekent dit voor het noodlijdende café? De vraag dient zich aan wat voor waarde wij, toen en nu nog steeds, in onze genderperceptie hecht(t)en aan iets futiels als haren op je kin.

Rosalie is Stéphanie Di Giusto’s tweede film, na La Danseuse, en opnieuw nam ze zowel script als regie voor haar rekening. Nadia Tereszkiewicz zet Rosalie met elegante vanzelfsprekendheid neer en van Benoît Magimel spat de sociale schaamte af – een interactie die Di Giusto met gevoel verkent. Waar ligt de grens tussen man en vrouw, of voor sommigen zelfs: tussen mens en 19^e-eeuwse freakshow? Rosalie daagt gendernormen uit en draagt vol verve uit de wens om jezelf te zijn, en waarlijk te worden gezien – en geaccepteerd.